11 kwietnia mija 941. rocznica męczeńskiej śmierci św. Stanisława – opiekuna naszej ojczyzny. Nie tylko w dobie zaborów, także dzisiaj potrzebujemy jego wstawiennictwa. Po unicestwieniu państwa polskiego, władze zaborcze starały się też zatrzeć wszelkie jego symbole (nazwa Polska, godło), w tym również kult polskich świętych, na czele ze św. Stanisławem ze Szczepanowa. Władze austriackie promowały kult św. Michała jako patrona Galicji. W 1802 r. wyszło rozporządzenie władz austriackich zabraniające drukowania w kalendarzach krakowskich imienia św. Stanisława BM czerwonymi literami i nazywania go patronem Polski. W XIX w. i na początku XX w. władze pruskie na Śląsku dążyły do ograniczenia kultu św. Stanisława. Prusacy dwukrotnie, w roku 1886 oraz w latach 1903-1905, starali się usunąć uroczyste wspomnienie św. Stanisława z liturgii. Nakazywali też rozbieranie lub niszczenie kaplic i kapliczek poświęconych św. Stanisławowi, czy też usuwali z nich jego wyobrażenie. Również w zaborze rosyjskim działania władz uderzyły w kult i pamięć o św. Stanisławie. Król Stanisław August Poniatowski, imiennik świętego, w 1765 r. ustanowił Order Św. Stanisława, którego ranga po upadku państwa polskiego osłabła, a po klęsce powstania listopadowego stał się on orderem rosyjskim. Po powstaniu listopadowym, w 1834 r., władze carskie zmieniły kościół pod wezwaniem św. Stanisława BM i św. Wawrzyńca Diakona na warszawskiej Woli na cerkiew prawosławną. Pozbawieni świątyni mieszkańcy Woli w latach 1858-1860 wznieśli nową świątynię pod wezwaniem św. Stanisława BM i św. Wawrzyńca Diakona. Mimo niesprzyjających uwarunkowań politycznych kult św. Stanisława nie słabł. Pamiętano o wspomnieniu św. Stanisława przypadającym na dzień 8 maja, a święto to obchodzono na ziemiach polskich i na emigracji. Kiedy w maju 1798 r. Legiony Polskie Jana Henryka Dąbrowskiego wkroczyły do Rzymu, Polacy siłą otworzyli kościół św. Stanisława, a 7 maja odprawiono w nim uroczyste nabożeństwo oraz obchodzono odpust 8 maja. Kult św. Stanisława polscy emigranci przenieśli do Stanów Zjednoczonych. W 1893 r. bracia zmartwychwstańcy przy swojej misji w Chicago powołali parafię św. Stanisława. Najważniejsze jednak uroczystości odbywały się w Krakowie: Msza Święta w katedrze wawelskiej, uroczyste kazanie, procesja na Skałkę. Do 1879 r. uroczysta procesja z relikwiami św. Stanisława organizowana była w ostatnim dniu oktawy święta, a późnej już w najbliższą niedzielę po 8 maja. W XIX w. zanikło za to drugie święto związane ze św. Stanisławem – obchodzone 27 września święto Przeniesienia Relikwii św. Stanisława. W XIX w. prasa regularnie co roku w maju przypominała postać św. Stanisława i informowała o uroczystościach w Krakowie. Ogromną rolę w umacnianiu kultu św. Stanisława odegrały uroczystości 800. rocznicy męczeństwa św. Stanisława obchodzone w 1879 r. w Krakowie. Obchody trwały dwa dni, a uczestniczyły w nich tysiące osób nie tylko z Krakowa i okolic, ale też z innych dzielnic Polski, w tym z Wielkopolski i ze Śląska. Ks. Stanisław Stojałowski zorganizował pielgrzymkę ponad 2 tys. chłopów. Jak pisał krakowski „Czas”: Wczoraj [8 maja] od świtu roiły się ulice Krakowa od ludu, którego rozmaite ubrania mogły służyć za studium dla etnografa ziem polskich. Zacząwszy od krakowskich kaftanów i karazyj [sukman], mazurskich płócienek i magierek, góralskich guni i kapeluszy, można tu było rozróżniać wszystkie stopniowania w kroju sukni i nakrycia głowy, aż do wysokich baranich czapek z Pokucia i głębi Podola wraz z długimi świtami. Strój Szlązaczek mający już więcej zakrój niemiecki oraz surduty długie wchodzące w obyczaj w Wielkopolsce uzupełniały ten przegląd. Lecz mimo różnic ubrania za zbliżeniem do tych tłumów uderzać musiał jednakowy nastrój ducha, wspólna gorącość wiary i na natura wytrwała, a dla siebie twarda, gdy chodzi o chwałę Bożą, która odznacza lud nasz na całym obszarze Polski. Pielgrzymi od rana zapełniali kościoły i oblegali konfesjonały, a przystęp do Wawelu i na skałkę stawał się niemożebnym z powodu tłumów ludu. W czasie uroczystości przemawiali ks. Stojałowski, prezydent miasta Krakowa Mikołaj Zyblikiewicz, Józef Sebastian Pelczar, poseł do parlamentu niemieckiego z Wielkopolski Henryk Krzyżanowski, prezes Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego Henryk Wodzicki i Alfred Szczepański. Uroczystości jubileuszowe były symbolem jedności wszystkich stanów narodu polskiego i wszystkich dzielnic Polski. Jubileusz 800-lecia upamiętniony został szeregiem kazań, odczytów i publikacji. Na posiedzeniu publicznym Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie w dniu 3 maja Walerian Kalinka wygłosił odczyt „Męczeństwo św. Stanisława i jego znaczenie dla narodu, który wydany został drukiem. W 1879 r. ukazały się następujące okolicznościowe publikacje: „Bolesław Śmiały a św. Stanisław”, Poznań 1879, „Kazanie na uroczystość osiemsetletniej rocznicy śmierci Świętego Stanisława Biskupa przez ks. Celestyna Adamskiego, karmelitę”, wyd. [Poznań 1879], „Podniesienie kości św. Stanisława”, Poznań 1879. W epoce rozbiorów św. Stanisław był bohaterem wielu kazań, wygłaszanych przez znakomitych kaznodziejów ówczesnych czasów, do których zaliczyć należy ks. Augustyna Lipińskiego, biskupa Jana Pawła Woronicza, ks. Jana Piotrowskiego, ks. Józefa Krukowskiego, ks. Aleksandra Jełowickiego, ks. Stanisława Jana Nepomucena Spisa, ks. Henryka Księżarskiego, św. Józefa Sebastiana Pelczara i innych. Wygłaszane były one w czasie uroczystości majowych poświęconych św. Stanisławowi. Cześć z nich została nawet wydana drukiem. Oprócz kazań w XIX w. wydawano drukiem modlitewniki i żywoty św. Stanisława, jak na przykład: „Żywot świętego Stanisława biskupa krakowskiego i męczennika z krótkiém nabożeństwem na siedm piątków po Wielkiejnocy poświęcony”, Kraków 1858, „Żywot świętego Stanisława biskupa krakowskiego i męczennika, z krótkiém nabożeństwem wydany nakładem Zgromadzenia XX. Paulinów, na wewnętrzną restauracyą kościoła św. Michała na Skałce poświęcony”, Kraków 1865, „Żywot męczennika Chrystusowego Stanisława świętego biskupa krakowskiego napisany w r. 1579 przez Piotra Skargę wyd. w r. 1879 na pamiątkę 800. rocznicy męczeństwa jego”, Kraków 1879; Antoni Chmielowski, „Żywot świętego Stanisława (Szczepanowskiego) biskupa i męczennika podług brewiarza rzymskiego”, wyd. 1, Łowicz 1884, wyd. 2, Warszawa 1898; Jan Malarz, „Żywot św. Stanisława Biskupa Krakowskiego i męczennika oraz pokuta Bolesława Śmiałego Króla Polskiego za staraniem Polsko-Katolickiego Stowarzyszenia św. Stanisława w Styrum ( w Westfalii)” wyd. Ks. J. M, Rzym 1901; Grzegorz Augustynik, „Nabożeństwo do świętego Stanisława męczennika biskupa krakowskiego”, Warszawa 1905, „Przewodnik duchowny podczas procesyi i uroczystości św. Stanisława Biskupa M., Bożego Ciała i Matki Boskiej Różańcowej”, zebr. i wyd. Zarząd Bractwa Niepokalanego Poczęcia N. Maryi P. przy kościele oo. Bernardynów w Krakowie, Kraków 1905. W 1865 r. wydano w Krakowie przetłumaczony na język polski „Żywot świętego biskupa krakowskiego oraz żywoty świętych patronów polskich, węgierskich, czeskich, morawskich, pruskich i szląskich nie umieszczonych w Historyi Lombardzkiej”. W epoce przedrozbiorowej św. Stanisław należał do najpopularniejszych patronów kościołów parafialnych w Polsce (aż 260 w roku 1772). W gronie świętych ustępował jedynie św. Mikołajowie (414) i św. Janowi Chrzcicielowi (309). Po upadku I Rzeczypospolitej, w XIX w. zmiany granic i zniszczenia kościołów sprawiły, iż ogólna liczba świątyń pod patronatem św. Stanisława zmniejszyła się do 215 w roku 1914. Wezwanie św. Stanisława zajmowało ósme miejsce pod względem popularności, ustępując: Wniebowzięciu NMP, Trójcy Świętej, św. Mikołajowi, św. Janowi Chrzcicielowi, św. Michałowi Archaniołowi, św. Piotrowi i Pawłowi, Narodzeniu NMP. Św. Stanisław był jednak nadal najpopularniejszym polskim świętym jako patronem kościołów, przed św. Wojciechem, św. Jadwigą Śląską, św. Kazimierzem, św. Jackiem, św. Stanisławem Kostką. Kult św. Stanisława stale był obecny w tradycji ludowej. Ludowe podania z okolic Szczepanowa zostały zebrane i wydane na łamach wydawanego przez jezuitów „Przeglądu Powszechnego”, a następnie w formie odbitki przez Karola Matyasa (K. Matyas, „Podania ze Szczepanowa, rodzinnej wioski św. Stanisława”, „Przegląd Powszechny”, R. 12: 1895, T. 46). W XIX w. świadomość narodową i wiedzę o św. Stanisławie kreowały przede wszystkim literatura piękna, zwłaszcza beletrystyka, malarstwo, prasa oraz historiografia. Św. Stanisław, jego spór z królem Bolesławem Śmiałym, a następnie męczeńska śmierć, stały się tematem wielu utworów literackich wybitnych polskich poetów i pisarzy. Postać św. Stanisława i króla Bolesława przewija się w twórczości poetów klasycystycznych i romantycznych: Izabeli Czartoryskiej („Pielgrzym w Dobromilu”), Juliana Ursyna Niemcewicza („Śpiewy historyczne”), Adama Mickiewicza („Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego”), Juliusza Słowackiego („Król Duch”, Paryż 1847), Cypriana Kamila Norwida („Św. Stanisław”), Antoniego E. Odyńca („Pokutnik”, Warszawa 1823, „Bolesław Śmiały. Ballada”, w: „Poezje”, Wilno 1825), Franciszka Wężyka „Bolesław Śmiały” (wyd. 1822), Józefa Korzeniowskiego „Mnich. Tragedya w trzech aktach” (1826), Szymona Konopackiego, „Święty Stanisław. Powieść poetyczna”, Wilno 1842, Antoniego Czajkowskiego („Legenda o św. Stanisławie”, w: „Poezje”, Warszawa 1845). O niesłabnącym zainteresowaniu postacią św. Stanisława i króla Bolesława w kolejnych latach świadczy długa lista utworów literackich poruszających wątek konfliktu króla i biskupa. Poniżej wymieniono w układzie chronologicznym najważniejsze dzieła z drugiej połowy XIX w.: „Lucjan Siemieński Legenda liryczna o św. Stanisławie” (1870), Józef Ignacy Kraszewski, „Boleszczyce” (1877), Jadwiga Rzewuska (pseudonim Ludwik Piotr Leliwa), „Mieczem i krzyżem”, t. I-II (1880-1881), Adam Bełcikowski, „Król Bolesław Śmiały” (Kraków 1882), Maria Sandoz (pseudonim Podolanka), „Pieśni i legendy dziejowe dla młodego wieku”. Ks. 2, św. Stanisław (Kraków 1888), Franciszek Gawroński (pseud. Rawita-Gawroński Fr. lub Rawita Fr.), „Na krasnym dworze”. Powieść historyczna z czasów pobytu w Kijowie Bolesława Śmiałego (Warszawa 1889), Józef Grajnert, „Jaśko cholewa”, powiastka historyczna z czasów Bolesława Śmiałego (1891), Franciszek Szyndler, „Bolesław II Szczodry” (1892), Antoniewicz, „Król Bolesław Śmiały” (Kraków 1893), Wojciech Dzieduszycki, „Król Bolesław II” (1893), Józef Łabuński, „Bolko Szczodry” (1893), Kazimierz Gliński: „Król Bolesław Śmiały” (1896) oraz „Dwie noce. Tragedia piastowska” 1079 (Warszawa 1901), H. Drucki-Lubecki, „Bolesław Śmiały” (Warszawa 1901), Tadeusz Miciński, „Król w Osjaku” (1902), Stanisław Wyspiański: rapsody „Bolesław Śmiały” i „Święty Stanisław” (1900-1902), dramaty „Bolesław Śmiały” (1903), „Skałka” (1907), Jan Parandowski, „Msza św. Stanisława”, T. Rudnicki, „Pan Bóg winy karze, pokuta je maże” (Kraków 1903), A. Bandrowski, „Bolesław Śmiały” (Kraków 1909), J. Bednarski, „Litania do św. Stanisława” (Kraków 1910), D. Bączkowski, „Bolesław Śmiały” (Warszawa 1912). Motyw św. Stanisława, jego konflikt z królem Bolesławem i męczeńska śmierć obecny był również w malarstwie polskim XIX stulecia. Malarskim „Mistrzem legendy św. Stanisława” był przede wszystkim Jan Matejko, autor dwóch obrazów poświęconych temu tematowi: „Św. Stanisław karci Bolesław Śmiałego” (1877) oraz „Zabójstwo św. Stanisława” (1892). Postać św. Stanisława pojawia się też w innych płótna mistrza Jana, a mianowicie w „Bitwie pod Grunwaldem” i „Kazaniu Piotra Skargi”. Z innych artystów wspomnieć należy Aleksandra Augustynowicz i jego obraz „Bolesław Śmiały zabija św. Stanisława”. Wspomnienia dzieła popularyzowane były przez fotografie i karty pocztowe. W muzyce postać św. Stanisława upamiętnił Stanisława Moniuszko, komponując muzykę do słów wiersza Adama Stanisława Krasińskiego „Hymn o św. Stanisławie. Cześć Tobie, naszej krainy patronie!”. W XIX w. obok legendy św. Stanisława rozpoczął się spór między historykami o ocenę świętego i króla Bolesława. Część historyków (T. Czacki, F. Stefczyk, A. Skorski) przyjmowali hipotezę, opierając się na kronice Galla Anonima i jego określeniu biskupa jako „traditor” – „zdrajca”, iż biskup przeciw monarsze związał się z obcym władcą (księciem czeskim lub królem niemieckim). Inni, jak J. Lelewel, S. Smolka, przekonywali, iż termin „traditor” oznaczał nieposłuszeństwo w sprawach wewnętrznych. Wacław A. Maciejowski i Joachim Lelewel prezentowali króla jako obrońcę praw i wolności ludu, ograniczanych przez możnowładców, po stronie których stanął biskup i za to został skazany. Spór ten został wzmocniony opublikowaniem na początku XX w. przez prof. Tadeusza Wojciechowskiego Szkiców historycznym XI wieku. W pracy tej Wojciechowski opowiedział się po stronie króla, a biskupa oskarżył o związki z księciem czeskim Wratysławem. Szkic Wojciechowskiego wywołał powszechną dyskusję nie tylko w środowisku historyków, ale również w prasie. Przeciw tezom Wojciechowskiego wystąpił Kazimierz Krotoski jako redaktor ankiety historycznej „Przeglądu Powszechnego”. Krotoski polemizował z tezami o „zdradzie” św. Stanisława na łamach prac: „Gall scholastyk poznański” (Lwów 1899), „Św. Stanisław biskup w świetle źródeł” (Kraków 1902), „Św. Stanisław w świetle historiografii nowożytnej” (Toruń 1902). W 1909 r. „Przegląd Powszechny” wydał specjalny tom z polemikami z pracą Wojciechowskiego. Z okazji 800-lecia śmierci św. Stanisława Walerian Kalinka uwypuklił dwie cechy kultu św. Stanisława, z jednej strony kult „męczennika Kościoła”, z drugiej zaś „orędownika narodu”. Pisał dalej, że nie wszyscy słyszeli jeszcze o czynach takich królów jak Kazimierz Wielki czy Stefan Batory, nie do wszystkich uszu dotarła wiedza o bitwach pod Grunwaldem, Chocimiem i Wiedniem, ale „chłop każdy i dziecko kilkuletnie już coś zasłyszeli o św. Stanisławie, wiedzą że on poniósł śmierć za Kościół i naród zarazem”. W XIX w. św. Stanisława czczony był jako pasterz zatroskany o powierzonych sobie wiernych, męczennik oddający życie za wiarę i ład moralny oraz obrońca biednych i pokrzywdzonych. Łączono postawę św. Stanisława z represjami władz rosyjskich i pruskich przeciw biskupom polskim (Karolowi Skórkowskiemu, Zygmuntowi Szczęsnemu Felińskiemu, Mieczysławowi Ledóchowskiemu). Wdobie narodowej niewoli św. Stanisław ukazywany jest jako patron narodu polskiego. Jan Matejko na obrazie „Bitwa pod Grunwaldem” umieścił go w obłoku nad polem bitwy. Patron Polski błogosławił rycerstwu polskiemu. Adam Mickiewicz w „Litanii pielgrzymskiej” modlił się: Kyrie elejson, Chryste elejson Boże Ojcze, któryś wywiódł lud Twój z niewoli egipskiej i wrócił do Ziemi Świętej, Wróć nas do Ojczyzny naszej. Synu Zbawicieli, któryś umęczony i ukrzyżowany zmartwychwstał i królujesz w chwale, Zbudź z martwych ojczyznę naszą. Matko Boska, którą Ojcowie nasi nazywali królową Polski i Litwy, Zbaw Polskę i Litwę. Święty Stanisławie, opiekunie Polski, módl się za nami Święty Kazimierzu, opiekunie Litwy, módl się za nami. Światy Jozafacie, opiekunie Rusi, módl się za nami. Św. Stanisława nazywano więc „naszej krainy Patronem” (bp. Adam S. Krasiński), „Męczennikiem w sprawie wiary i wolności narodu Polskiego”, „Patronem Polski” (Domicjan Mieczkowski). Św. Stanisław od 1821 r. był patronem Królestwa Polskiego, namiastki polskiej państwowości powołanej kilka lat wcześniej na kongresie wiedeńskim. W Rosji św. Stanisław był też głównym patronem diecezji mohylewskiej oraz utworzonej w 1848 r. diecezji tyraspolskiej. Dziewiętnastowieczny kult św. Stanisława wiązał się ze sprawą zjednoczenia ziem polskich i odzyskania niepodległości oraz przyczynił się do kształtowania się świadomości narodowej ludności chłopskiej. Św. Stanisław symbolizował prawa narodu polskiego do wolności i własnego państwa. Cierpienie narodu uznawano jako pokutę za zbrodnię króla Bolesława. Trzecim elementem XIX-wiecznej pamięci o św. Stanisławie jest interpretacja jego konfliktu z królem Bolesławem, w której ukazywano rację zarówno króla, jak i biskupa, a spór pokazywano jako zderzenie dwóch antagonistów-wybitnych postaci (utwory Stanisława Wyspiańskiego, historiografia polska przełomu XIX i XX wieku). Kult św. Stanisława jako patrona Polski i Polaków przetrwał dobę rozbiorów. Symbolem tego zwycięstw niech będzie fakt, iż w wiedeńskim Votivkirche, czyli kościele zbudowanym (budowę ukończono w 1879 r.) jako dowód wdzięczności za ocalenie życia cesarza Franciszka Józefa z zamachu znajdują się okna symbolizujące wszystkie kraje koronne Austro-Węgier. Trzecie okno po lewej stronie wejścia wyobrażało Galicję, a umieszczono w nim św. Stanisława tuż przed śmiercią z rąk króla, św. Michała, św. Kunegundę i św. Wojciecha. Artykuł ukazał się w parafialnym czasopiśmie „Pasterz”, wydawanym przez sanktuarium św. Stanisława BM w Szczepanowie. — DR HAB. TOMASZ KARGOL KS. ZBIGNIEW WIELGOSZ /FOTO GOŚĆ

Na miejscu bylismy tuż przez 16.00 Babcia, dziadek, wyjkowie i kuzyni już na nas czekali. Przywitaliśmy się z nimi wszystkimi i zasiadliśmy cała rodziną do wigilijnego stołu, który przygotowała babcia z cicią Atetką. Po wigilii śpiewaliśmy wspólnie kolędy i rozmawialiśmy. Od babci wyjechaliśmy po godzinie 20.00.

Monarchini przebywa tego dnia zwykle w gronie rodziny – nie inaczej było również w tym roku. Oficjalne, uroczyste obchody będą miały miejsce 8 czerwca. Jeżeli wszystko pójdzie z godnie z planem, odbędzie się tego dnia szereg uroczystości, między innymi parada wojskowa, zwana na Wyspach „Trooping the Colour”.

Do Bonn, leżącego ok. 30 km na południe od Kolonii, łatwo dotrzeć samolotem (lotnisko Köln/Bonn). To niewielkie miasto, które turystycznie ma jednak wiele do zaoferowania. Szczególnie, jeśli szukamy atrakcji muzycznych – jest bowiem tym dla Beethovena czym nasz Toruń dla Kopernika. Bonn to miasto o ponad 2000-letniej historii. Od 1949 roku miasto było stolicą Republiki Federalnej Niemiec, a 20 czerwca 1991 roku wiekszością zaledwie 18 głosów Bundestag podjął decyzje o przeniesieniu stolicy do Bonn możemy podzielić na dwie strefy. Pierwsza to centrum miasta, z historyczną starówką i uniwersytetem. Druga: ulica Willy-Brandt-Allee, wzdłuż której znajdziemy najważniejsze muzea w mieście. Obie strefy leżą nieopodal siebie i łatwo można je zwiedzić podczas kilkugodzinnego spaceru. Najlepszym wyjściem będzie zaopatrzenie się w turystyczną mapę i podążanie zgodnie z jej BeethovenaTo tutaj, przy Bonngasse 20, artysta przyszedł na świat. Budynek jest jednym z symboli miasta nad Renem. Za barokową fasadą mieści się muzeum Beethovena, które w szczegółach opowiada zwiedzającym o życiu i twórczości wirtuoza. To niezwykły zbiór ponad 200 eksponatów związanych z twórczością, ale też codziennym życiem genialnego kompozytora. fot. Dom Beethovena w Bonn jest nie tylko miejscem pamięci, muzeum i instytucją kultury, ale także wizytówką miasta. Tu odbywają się także koncerty muzyczne. ©Beethoven Haus-Bonn Rękopisy, obrazy, instrumenty muzyczne i pamiątki prezentowane na wystawach stanowią trzon kolekcji. Zobaczymy tu ostatni fortepian Beethovena (instrument wykonany przez wiedeńskiego producenta fortepianów Conrada Grafa) czy oryginalny rękopis Sonaty jedno z najczęściej odwiedzanych muzeów muzycznych na świecie i jeden ze 100 najpopularniejszych zabytków w centrum miastaHala im. Beethovena to zabytkowy gmach koncertowo-wydarzeniowy na bońskim brzegu Renu. Będzie remontowany jeszcze do 2024 roku i wtedy wznowi swoją wzniesiono w celu uświetnienia dzieł i osoby wybitnego kompozytora, uroczyście otwarto go 6 września 1959 roku. Od tego czasu stał się symbolem miasta i jedną z najważniejszych budowli współczesnych Niemiec. Odznacza się doskonałą akustyką i odgrywa ważną rolę w zachowaniu tradycji muzycznej Beethovena. Ponadto jest siedzibą Beethoven Orchester Bonn - niemieckiej orkiestry symfonicznej nazwanej na cześć Beethovenhalle regularnie występują wybitni artyści z całego świata. To centralny ośrodek najróżniejszych wydarzeń muzycznych i kulturalnych. Odbywają się tu karnawały, wystawy, uroczystości, konferencje i zjazdy. Na terenie zieleńca przed halą wzrok przykuwa znajdująca się tam od 1990 roku głowa Beethovena wykonana z betonu przez Klausa imienia BeethovenaTradycja festiwalu Beethovenfest w Bonn sięga 1845 roku. To wtedy na Münsterplatz z okazji 75. urodzin kompozytora, żyjącego w latach 1770 – 1827, odbył się trzydniowy festiwal muzyczny poświęcony jego gości znaleźli się wtedy brytyjska królowa Wiktoria i książę Albert, a także król pruski Fryderyk Wilhelm IV. Od samego początku mieszkańcy Bonn byli szczególnie oddani słynnemu nowemu festiwalowi. W 1845 roku w zaledwie jedenaście dni rzemieślnicy zbudowali pierwszą drewnianą salę która mogła pomieścić 3000 widzów. fot. Sygnalizacja świetlna z wizerunkiem kompozytora © Beethoven Jubilaums Gesellschaft gGmbH/Bundesstandt Bonn Od tamtych czasów niemal każdego roku w rodzinnym mieście kompozytora we wrześniu organizowany jest Festiwal Beethovena (Beethovenfest), na którym goszczą czołowe międzynarodowe orkiestry, znani soliści i młodzi, obiecujący jubileuszowy BeethovenaBonn, będące rodzinnym miastem Beethovena, stało się główną areną wydarzeń artystycznych związanych z 250. rocznicą urodzin wielkiego kompozytora. Rok jubileuszowy Beethovena ruszył już 16 grudnia 2019 roku, jednak z powodu pandemii obchody tego wydarzenia zostały przerwane. Właśnie dlatego organizatorzy postanowili przedłużyć rok Beethovena o kolejne dziewięć miesięcy. Do 30 września 2021 roku zaplanowano szereg festiwali, koncertów i wystaw w ramach „BTHVN2020”.Nie tylko Beethoven Bonn oferuje przy tym więcej niż tylko zabytki i miejsca związane z osobą słynnego wirtuoza. Kameralny Plac Katedralny jest miejscem wielu festiwali i tym znajdziemy na nim wiele zabytkowych budynków. Uwagę przykuwa dawna poczta główna. Przed nią naszym oczom stoi dziś pomnik Beethovena. Na Münsterplatz znajduje się również kilka domów towarowych. fot. Pomnik Beethovena na Münsterplatz © Getty Images/Chrosdorney Pomnik Beethovena na Münsterplatz stanął w 1845 r. z okazji pierwszego Festiwalu Beethovena. Rzeźbę zaprojektował profesor Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie Ernst Julius Hähnel, a wykonał rzeźbiarz i odlewnik Jacob Daniel BurgschmietStolica muzyki klasycznej i … żelkówBonn to miasto pełne paradoksów i mało znanych faktów. Szczególnie polecamy odwiedzić je wiosną, a dokładniej w okolicy kwietnia, kiedy na wielu ulicach możemy zobaczyć rozpościerający się kolor różowy. Objawia się to pojawieniem się tuneli z kwitnących drzew wiśni japońskiej. Różowe tunele zaobserwować możemy przy ulicy Heerstrasse. Kolejnym ważnym punktem na mapie, które pokochają przede wszystkim dzieci, jest… sklep Haribo. Nie byle jaki! To właśnie w tym mieście ponad sto lat temu Hans Riegen założył najsłynniejszą „żelkową” firmę świata. Niedługo potem narodził się słynny Złoty Miś, symbol kolorowych łakoci. Widnieje on zresztą na niezliczonych gadżetach dostępnych w bońskim sklepach. fot. Rynek w Bonn z wyjątkowym barokowym ratuszem to bardzo urokliwe miejsce oraz doskonały punkt wypadowy do innych atrakcji miasta. © DZT / Francesco Carovillano A w okolicy Bonn...Jeśli macie wystarczająco dużo czasu, warto poświęcić chwilę i udać się do Kolonii, zważywszy, że Kolonię od Bonn dzieli niewielka odległość. To właśnie w Kolonii 1778 r. siedmioletni Ludwig van Beethoven odegrał swój pierwszy koncert fortepianowy. Tu znajduje się również wizytówka Kolonii i całych Niemiec – katedra, jedna z najwspanialszych budowli sakralnych na świecie, a w pewnym momencie największa świątynia chrześcijańska. W latach 1313 do 1782 świątynia była siedzibą biskupstwa, od 1795 do dziś arcybiskupstwa kolońskiego. Budowa obecnej gotyckiej świątyni rozpoczęła się w 1248 i trwała z przerwami ponad 600 lat do 1880. fot. Kolońska katedra to arcydzieło gotyckiej architektury . W 1996 r. budowla została wpisana na listę UNESCO. © DZT/Francesco Carovillano Swoją uwagę warto też skierować na Siedmiogórze (Siebengebirge). Jest to region niedaleko Bonn, gdzie wypoczywał Ludwig van Beethoven. To tutaj z okazji roku jubileuszowego powstał 15-kilometrowy szlak wędrowny śladami Beethovena. Wędrowcy mijają wiele malowniczych zabytków, w tym zamek Drachenburg, klasztor Heisterbach i płaskowyż Drachenfels. Stele przydrożne dostarczają informacji o życiu i twórczości kompozytora. fot. Siedmiogórze © DZT / Francesco Carovillano Artykuł powstał z okazji 250-lecia urodzin Ludwiga van Beethovena. Więcej o miastach dowiesz się na: o roku jubileuszowym Beethovena dowiesz się na:

Rozpoczął wówczas wielkie podróże koncertowe jako pianista, dyrygent i akompaniator. W 1884 roku, z okazji uroczystości 200-lecia urodzin duńskiego poety i dramaturga norweskiego pochodzenia Ludvika Holberga, skomponował inne znane dzieło, Suitę w dawnym stylu Z czasów Holberga. Był twórcą narodowej szkoły muzycznej w Norwegii. Był powstańcem styczniowym i malarzem. Po nawróceniu wstąpił do zakonu. Został świętym Kościoła katolickiego. Na ołtarze wyniósł go św. Jan Paweł II. Brat Albert znany jest głównie z wielkiego poświęcenia dla ubogich i bezdomnych. Jest patronem zakonów albertynek i albertynów, a w Polsce także artystów plastyków. Adam Hilary Bernard Chmielowski herbu Jastrzębiec urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomii koło Miechowa, jako najstarszy syn Józefy Borzysławskiej i Wojciecha Chmielowskiego, później naczelnika carskiej komory celnej w Szczypiornie pod Kaliszem. W 1853 r. utracił ojca. W 1855 r. otrzymał stypendium rządowe i wyjechał do szkoły w Sankt Petersburgu, gdzie rozpoczął edukację w Korpusie Kadetów. Od 1858 r. po przeprowadzce do Warszawy, kontynuował naukę w Gimnazjum Realnym Jana Pankiewicza. W 1861 r. podjął studia w Instytucie Politechnicznym i Rolniczo-Leśnym w Nowej Akademii w Puławach, gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z wybitnym malarzem Maksymilianem Gierymskim. Tam też włączył się w działalność konspiracyjną. W 1863 r. przyłączył się do powstania styczniowego. Walczył kolejno w oddziałach Leona Frankowskiego (pod Kurowem) i Mariana Langiewicza. Po wygranej bitwie pod Grochowiskami przeszedł z oddziałem Langiewicza do Galicji. Tu wzięty do niewoli przez Austriaków, został wywieziony do Ołomuńca na terenie ówczesnej monarchii habsburskiej. Wykorzystując sprzyjającą okazję zbiegł w maju 1863 r., przedostał się do kraju i włączył ponownie do walk powstańczych – został podoficerem plutonu kawalerii i brał udział w potyczkach do końca września 1863 r. Bojowy szlak Adam Chmielowski zakończył 30 września 1863 r., kiedy to jego powstańczy oddział, dowodzony przez płk. Zygmunta Chmieleńskiego stoczył przegraną bitwę pod Mełchowem, a on ciężko ranny w nogę trafił powtórnie do niewoli. Po wykonanej w prymitywnych warunkach, bez znieczulenia amputacji lewej kończyny, jego dalsze leczenie odbywało się w szpitalu w Koniecpolu. Zagrożony nasilającymi się represjami wobec powstańców, za staraniem rodziny, wydostał się z niewoli i w maju 1864 r. wyjechał do Paryża, gdzie dzięki pomocy finansowej od Komitetu Polsko-Francuskiego mógł poddać się dalszemu leczeniu i otrzymał gutaperkową, najlepszą w tym czasie protezę. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. powrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie. Musiał je jednak przerwać z powodu sprzeciwu rady opiekuńczej, od której był zależny od śmierci obojga rodziców. Wyjechał na studia politechniczne do Gandawy. Po roku rozpoczął naukę na akademii sztuk pięknych w Monachium, gdzie zaprzyjaźnił się z wieloma sławnymi polskimi artystami. Wiele malował i wysyłał swoje obrazy na wystawy do Polski. Z tego okresu życia pochodzą pierwsze obrazy o tematyce religijnej, na przykład Wizja św. Małgorzaty, oraz najsłynniejszy religijny obraz Chmielowskiego Ecce Homo, który obecnie znajduje się w Krakowie w prezbiterium kaplicy sióstr Albertynek pw. Ecce Homo. Dorobek Adama Chmielowskiego to 61 obrazów olejnych, 22 akwarele i 15 rysunków. Do najbardziej znanych prac należą Po pojedynku, Dziewczynka z pieskiem, Cmentarz, Dama z listem, Powstaniec na koniu, Wizja św. Małgorzaty, Zachód słońca, Amazonka. W 1879 r. przeniósł się do Lwowa, gdzie zamieszkał wspólnie z Leonem Wyczółkowskim i odbył rekolekcje u Jezuitów. 24 września 1880 r. wstąpił do Zakonu Ojców Jezuitów w Starej Wsi. Po roku zrezygnował z powodu depresji i silnego załamania nerwowego. Spokój odnalazł dopiero w regule Zakonu św. Franciszka z Asyżu. W 1884 r. osiadł w Krakowie, przy ulicy Basztowej 4, gdzie dalej malował, ale zaangażował się coraz bardziej w opiekę nad nędzarzami i bezdomnymi. Po pewnym czasie porzucił całkowicie malarstwo, poświęcając się pomocy ubogim. Mieszkał w ogrzewalni miejskiej przy ul. Skawińskiej na Kazimierzu razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami. Sprzeciwiał się jałmużnie, której nie uznawał za prawdziwą pomoc, ale nierozwiązującym problemu biedy doraźnym zabiegiem uspokajającym sumienie bogatszych. 25 sierpnia 1887 r. w Kaplicy Loretańskiej kościoła Ojców Kapucynów w Krakowie przywdział szary habit III Zakonu św. Franciszka i od tej pory znany jest jako brat Albert. Śluby zakonne złożył rok później. Dał początek założonemu przez siebie Zgromadzeniu Braci Albertynów. W 1891 r. założył Zgromadzenie Sióstr Albertynek. W Krakowie prowadził przytułek, w którym mieszkał razem z ubogimi. Z czasem powstawały nowe ośrodki we Lwowie, Tarnowie i Zakopanem. Po zachorowaniu na raka żołądka, zmarł w Boże Narodzenie 25 grudnia 1916 r. w opinii świętości. Miał 71 lat. Pochowany został na Cmentarzu Rakowieckim. „Za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej” Prezydent RP Ignacy Mościcki w dniu 10 listopada 1938 r. nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu Odrodzenia Polski. W 1967 r. kardynał Karol Wojtyła rozpoczął proces apostolski, a w styczniu 1977 r. papież Paweł VI wydał dekret o heroiczności cnót przyszłego świętego. 22 czerwca 1983 r. podczas Mszy św. na krakowskich Błoniach papież Jan Paweł II ogłosił Brata Alberta Chmielowskiego błogosławionym, a 12 listopada 1989 r., podczas kanonizacji w Watykanie – świętym. Polecamy:

organizowaną specjalnie z okazji moich urodzin. Domówka odbędzie się Do zobaczenia! *** Urodziny są w roku tylko raz, To idealny na świętowanie czas, Zapraszam Cię bardzo na huczną zabawę, Wino, słodkości, no i pyszną strawę. *** fot. Jak napisać zaproszenie na urodziny/Adobe Stock, Pixel-Shot. Zaproszenie na 18 urodziny

^{Please verify you are a human Access to this page has been denied because we believe you are using automation tools to browse the website. This may happen as a result of the following: Javascript is disabled or blocked by an extension (ad blockers for example) Your browser does not support cookies Please make sure that Javascript and cookies are enabled on your browser and that you are not blocking them from loading. Reference ID: #72ab9206-13a6-11ed-a063-4b7a71797578}

5. NIEPRZEBRZMIAŁE echo poezji Mickiewicza : scenariusze uroczystości i imprez szkolnych w 200-lecie urodzin Poety / konsultacja metod. Barbara Stworowa. - Goleszów : Wydawnictwo "Innowacje", 1998 Sygnatura: 69239 /82-8 (Konin) 6. NIM dzień na dobre się obudzi : scenariusze uroczystości szkolnych dla uczniów klas

Kanada ma trochę wakacji z USA, ale ma też kilka wyjątkowych Podobnie jak w Stanach Zjednoczonych, Kanada oficjalnie uznaje kilka świąt chrześcijańskich, w tym Boże Narodzenie, Wielki Piątek i Wielkanoc. Kanada daje jednak swoim obywatelom jeszcze kilka dni wolnego na świętowanie. Na przykład poniedziałek po Wielkanocy to oficjalne święto, podobnie jak Boxing Day (Święto św. Szczepana) w dzień po Bożym Narodzeniu. Oto niektóre z wyjątkowo kanadyjskich świąt obchodzonych w większości Kanady. Święto Dziękczynienia w Kanadzie Podczas gdy Kanadyjczycy świętują Święto Dziękczynienia , święto powstaje z innego zestawu okoliczności i przypada na inną datę niż święta o tej samej nazwie w Stanach Zjednoczonych. Amerykanie wyznaczają spotkanie Pielgrzymów i rdzennych Amerykanów podczas uroczystości pożniwnych w Plymouth w trzeci czwartek listopada. Kanadyjczycy obchodzą jednak Święto Dziękczynienia w drugi poniedziałek października. Rozpoczęło się jednak jako święto obywatelskie w kwietniu 1872 roku, aby uczcić odzyskanie księcia Walii od poważnej choroby. Kiedyś obchodzono święto Święta Dziękczynienia w tym samym czasie co Dzień zawieszenia broni (Święto Dziękczynienia), a Święto Dziękczynienia stało się oficjalnym świętem narodowym w 1879 roku. Dzień Pamięci w Kanadzie Znany w USA jako Dzień Weteranów święto, które poprzednio nosiło nazwę "Dzień zawieszenia broni", oznacza datę i godzinę, kiedy armie zaprzestały walki z I wojną światową 11 listopada o godzinie 11 rano w 1918 roku (jedenasta godzina jedenastego dnia jedenastego miesiąca). Około 100 000 kanadyjskich żołnierzy zginęło podczas pierwszej i drugiej wojny światowej. Oficjalna uroczystość upamiętniająca odbywa się w National War Memorial w Ottawie. W Kanadzie Dzień Pamięci jest federalnym świętem ustawowym obserwowanym na prawie wszystkich terytoriach i prowincjach, z wyjątkiem Nowej Szkocji, Manitoby, Ontario i Quebecu. W wielu innych krajach na świecie ten dzień obserwuje się na poziomie krajowym. Dzień Wiktorii w Kanadzie Obchody urodzin królowej Wiktorii oznaczone są paradami i fajerwerkami na terenie całego kraju. Od 1845 roku obchodzony jest jako oficjalne święto i służy jako nieformalny początek lata w Kanadzie (podobnie jak w Stanach Zjednoczonych w Memorial Day). Podczas, gdy odbywało się to w dniu urodzin królowej Wiktorii 25 maja, obchodzono je w poniedziałek przed Amerykańskim Dniem Pamięci. Ponieważ jest to zawsze obserwowane w poniedziałek, weekend z okazji Dnia Wiktoria jest zwykle określany jako długi weekend majowy lub majowy. Jeśli planujesz odwiedzić Kanadę w dniu Wiktorii, przygotuj się na zatłoczone kurorty i atrakcje oraz ruch na jezdniach Dzień Kanady 1 lipca jest dniem, w którym kanadyjczycy świętują ratyfikację konstytucji tego kraju w 1867 roku. Podobnie jak święto amerykańskiego Dnia Niepodległości 4 lipca, dzień kanadyjski wyznacza datę, kiedy brytyjska ustawa o Ameryce Północnej oficjalnie dołączyła do Kanady, Nowego Brunszwiku i Nowej Szkocji w jednym kraju, panowanie Imperium Brytyjskiego. To nie są "urodziny" Kanady, jak się czasem nazywa, ale jest całkiem blisko. Dzień Kanady obchodzony jest paradami, fajerwerkami, koncertami i innymi wydarzeniami. Członek brytyjskiej rodziny królewskiej zwykle uczestniczy w uroczystościach w Ottawie. 17 maja 2020 r. odbędzie się Narodowa Pielgrzymka do Rzymu na główne obchody setnej rocznicy urodzin św. Jana Pawła II. Uroczystej mszy św. w Watykanie będzie przewodniczył papież

Fundacja Jana Pawła II poinformowała, że w dniach 25-27 kwietnia 2020 odbędą się w Rzymie uroczystości związane ze 100-leciem urodzin św. Jana Pawła II W dniach 5 i 6 lutego 2019 roku odbyło się coroczne zebranie członków Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Spotkanie rozpoczęło się uroczystą Mszą Świętą przy ołtarzu św. Jana Pawła II pod przewodnictwem abpa Marka Jędraszewskiego, który zgodnie ze statutami jako metropolita krakowski sprawuje władzę zwierzchnią dzień obrad był czasem podsumowana całorocznej działalności Fundacji, natomiast dzień drugi był poświęcony planom na najbliższą przyszłość. Rada postanowiła, że w dniach od 25 do 27 kwietnia 2020 roku mają odbyć się w Rzymie uroczystości związane ze 100-leciem urodzin św. Jana Pawła II w połączeniu z czterdziestą rocznicą powstania Fundacji Jana Pawła II. Dlatego też najbliższy rok, poza realizacją statutowych celów, będzie szczególnie poświęcony przygotowaniom do tych pięknych Beata Kielech | Fundacja Jana Pawła II w Rzymie « ‹ 1 › »

W drugiej części uroczystości zaprosiliśmy na film „Jaka szkoda, że taka odległość nasz dzieli.”, paradokumentalną produkcję, zrealizowaną w 2020 roku przez MDSM we współpracy z Fundacją Konrada Adenauera. Film opowiada historię narodzonej w Auschwitz przyjaźni Zofii Posmysz i Marty Sawickiej.

POZNAŃ-GŁUSZYNA: Sejm wybrał patronów roku 2023. Wśród siódemki wybitnych Polek i Polaków znalazł się Paweł Edmund Strzelecki (podróżnik, odkrywca i filantrop) urodzony w poznańskiej Głuszynie. Jego 225. rocznica urodzin była uroczyście obchodzona 20 lipca br. na tym osiedlu. Pod koniec lipca studnci wykonali drewniane instalacje. Paweł Edmund Strzelecki urodził się 1797, a zmarł w 1873 roku, został pochowany w Londynie. W 1997 roku jego prochy sprowadzono do Polski i złożono w Krypcie Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu. W latach 1834-1843 odbył naukową podróż dookoła kuli ziemskiej. Jest patronem Szkoły Podstawowej nr 53 w Poznaniu, jego imię nosi piękny park rekreacyjny znajdujący się przy ul. Głuszyna oraz pobliskie osiedle mieszkaniowe. W 1834 r. wypłynął on w podróż dookoła świata: w Ameryce Północnej prowadził badania przyrodnicze, odkrywając bogate złoża rud miedzi, prowadził także badania geologiczne i obserwacje meteorologiczne w Ameryce Południowej w Brazylii, Urugwaju i Chile oraz kontynuował badania na Hawajach i wyspach Polinezji, eksplorował obszary Australii, Nowej Zelandii i Tasmanii. Zbadał Wielkie Góry Wododziałowe, a najwyższy szczyt nazwał Górą Kościuszki. Odkrył ogromne pokłady węgla brunatnego, ropy naftowej i złota, węgla, miedzi i kwarcu. Opracował pierwszą tak dokładną mapę geologiczną Nowej Południowej Walii i Tasmanii. W tym roku, z okazji 225. urodzin podróżnika 20 lipca 2022 roku odbyły się uroczyste obchody organizowane przez Radę Osiedla Głuszyna oraz proboszcza miejscowej parafii Jan Ciesiółkę. W tym dniu została odprawiona msza św. w Kościele pw. Św. Jakuba Apostoła (Poznań ul. Głuszyna). Po mszy odbyło się posadzenie pamiątkowego dębu w Parku im. P. E. Strzeleckiego. Uroczyste zasadzenie dębu Gościem specjalnym był Wicekonsul Honorowy Irlandii w Poznaniu Krzysztof Schramm z małżonką. Uroczystości odbywały się pod patronatem medialnym portalu i gazety Wieści z Okolicy. Przy okazji uroczystości odbyło się jeszcze jedno wydarzenie organizowane przez międzynarodową grupę studentów pod kierownictwem Magdy Wypusz. 31 lipca ok. 100 metrów w kierunku Czapur od schroniska młodzieżowego powstał „Mood for Wood”, czyli międzynarodowy projekt, gdzie studenci projektują i wykonują instalacje drewniane dla mieszkańców. – Dostaliśmy w prezencie piękną drewnianą platformę widokową, z której będziemy mogli podziwiać przez cały rok naszą urokliwą okolicę, także rośliny i zwierzęta oraz zachody słońca. Na drewnianej instalacji zamieszczone są informację w języku polskim, angielskim i języku braille’a o historii Głuszyny, Pawle Edmundzie Strzeleckim, walorach przyrodniczych i krajobrazowych naszej pieknej Doliny Głuszynki – informuje Marzena Moryson-Patalas, przewodnicząca Zarządu Osiedla Głuszyna. Tymczasem w 2023 roku ma ukazać się książka ukazująca historię tego znanego podróżnika, pochodzącego z poznańskiej Głuszyny. to tytuł książki dla dzieci (6-12 lat), nad którą pracuje Łukasz Wierzbicki. Fot. Marzena Moryson Uroczystości w Katowicach. Już jutro od godziny 11 na placu Sejmu Śląskiego w Katowicach startują huczne obchody 150-lecia urodzin Wojciecha Korfantego. Uroczystości plenerowe, organizowane przez wojewodę śląskiego i prezydenta miasta Katowic, rozpoczną się oficjalnym apelem, z udziałem orkiestry wojskowej i kompanii honorowej.

fot. Fotolia Proszę o podpowiedź, czy jest to zgodne z etykietą, aby córka byłej żony mojego męża (69-letniego pana) zwracała mu uwagę pisząc sms, że zapomniał o urodzinach jej 7-letniej córki? Nie utrzymujemy bliskich kontaktów. Raz w roku odwiedza swoja matkę i zapowiada wizytę u nas. Ja uważam, że powinna zadzwonić i delikatnie przypomnieć o urodzinach, ale nie wiadomością sms w formie wyrzutu. Mój mąż był przygnębiony tą wiadomością. Moje dzieci (28 i 29 lat) uważają, że córka męża miała prawo i że one też by przypomniały, choć to by nie był ich biologiczny ojciec. Mieszkamy w Danii tu trochę inaczej pojmuje się zasady dobrego wychowania, ale ja myślę po polsku i w tej sprawie proszę o pomoc. Powtarzam moim dzieciom, że szkoda, że ludzie wykształceni czasami zachowują się nieodpowiednio. Czy dzieci maja prawo w takiej formie bezpośredniej przypominać, że zapomniałam o dacie urodzin? Pozdrawiam, E. Zobacz też: Święto Babci i Dziadka Są pewne różnice w savoir-vivre w Polsce, Danii, Francji, czy Hiszpanii. Generalnie jest to jednak jeden i ten sam savoir-vivre, ta sama etykieta. Savoir-vivre, ogólnie rzecz biorąc, nakazuje pomnażanie dobra i eliminację wszystkiego tego, co negatywne, co sprawia przykrość, czy rani. Zobacz też: Jak dobrze zacząć wspólne życie? Ma więc Pani w pełni rację. Gdyby córka byłej żony Pani męża przypomniała wcześniej Pani mężowi o urodzinach swojej córki, nie sprawiłaby przykrości Pani, mężowi, a sprawiłaby radość swojej córce, która zapewne dostałaby prezent od Pani męża. Zobacz też: Prezent dla niego Wysyłając wiadomość sms odreagowywała tylko swoje negatywne emocje kosztem Pani męża, nie myśląc o jego uczuciach i wykazując brak delikatności. Nikt na tym nie zyskał. Wszyscy stracili.

Paweł zamówił szybe˛ w kształcie rombu o przekat-˛ nych 40 cm i 30 cm. Zaproponował szklarzowi, by wyciał˛ romb z prostokatnego˛ kawałka szyby, tak jak na rysunku. Jakie wymiary ma ten prostokatny˛ ka-wałek szyby? ZADANIE 3 (5 PKT) W roku 2005 na uroczystosci´ urodzin zapytano jubi-lata, ile ma lat. Jubilat odpowiedział: „Jesli hzF5.