🌥️ Postać Z Panien Z Wilka

Jola – najładniejsza z sióstr. W rozmowie z Wiktorem wyznaje, że nigdy się w nim nie kochała, lecz stanowił on dla niej pewnego rodzaju autorytet moralny i jego oceny swoich postępków oczekuje do dziś. Zdaniem Wiktora Jola jest kobietą łatwą. Jest mu obca mentalnie, lecz podoba mu się fizycznie. Teraz Wiktor próbuje nawiązać romans, mimo że nic do kobiety nie czuje. Jola często przebywa w podejrzanym męskim towarzystwie. Według Wiktora kobieta zwyczajnie się puszcza i jest niemoralna. Jola jest mężatką. Jej mąż nigdy nie przyjeżdżał do Wilka. Bezdzietna. Jest krótkowidzem. Wada ta z wiekiem pogłębia się i kobieta czasem nosi laseczkę, co ją postarza, choć nadal nie wpływa na jej atrakcyjność.

1wstęp Od początku swojego istnienia film czerpał z dorobku innych dziedzin sztuki. Najpierw z wiedzy odnoszącej się do tworzenia obrazów i fotografii, a potem stał się komentarzem, pewnego rodzaju ilustracją do pierwowzoru literackiego. Szybko jednak adaptacja filmowa stała się samodzielnym dziełem sztuki. Czym zatem jest adaptacja filmowa? Słowo adaptacja pochodzi od łacińskiego ,,adaptera” - co znaczy przystosować. Jest to przetworzenie utworu, zmiana jego cech, właściwości, form, kształtu, języka, sposobu prezentacji fabuły, dokonania w celu dostosowania dzieła początku swojego istnienia film czerpał z dorobku innych dziedzin sztuki. Najpierw z wiedzy odnoszącej się do tworzenia obrazów i fotografii, a potem stał się komentarzem, pewnego rodzaju ilustracją do pierwowzoru literackiego. Szybko jednak adaptacja filmowa stała się samodzielnym dziełem sztuki. Czym zatem jest adaptacja filmowa? Słowo adaptacja pochodzi od łacińskiego ,,adaptera” - co znaczy przystosować. Jest to przetworzenie utworu, zmiana jego cech, właściwości, form, kształtu, języka, sposobu prezentacji fabuły, dokonania w celu dostosowania dzieła np. do oczekiwań i potrzeb jakiejś grupy odbiorców lub do wymogów nowej formy przekazu. Czyli adaptacja filmowa to proces przetwarzania dzieła literackiego, w dzieło filmowe. Adaptacją nazywamy także rezultat tego procesu, a więc sam film. Warto jeszcze dodać, że utwór filmowy będący adaptacją, jest oparty o tekst literacki nieprzeznaczony pierwotnie do filmu. Adaptacji podlega najczęściej literatura beletrystyczna pisana prozą, rzadziej dzieła dramatyczne czy utwory poetyckie. Oryginał może być przeniesiony na ekran bardzo wiernie, może być oparty na motywach danego dzieła literackiego, najczęściej jednak adaptacja jest filmową interpretacją dzieła literackiego. Język filmu operuje innymi znakami niż język literatury. Jest bardziej złożony. Film oddziałuje za pomocą obrazów, układów, linii barw za pomocą dialogów, a także za pomocą muzyki. Wszystko to jest w filmie stopione w jedną nową całość. Szczególną i główną cecha filmu jest ruch. Jest on ukazany w filmach wszechstronnie. Ruchome są poszczególne obrazy na ekranie. Porusza się także kamera , która dokonuje zdjęć tych obrazów, a wreszcie istnieje ruch obrazów pomiędzy sobą(montaż). Różnorodność języka filmu znacznie różni się od możliwości którymi dysponuje pisarz. A zatem dokonując adaptacji filmowej reżyser może zastosować cztery typy zabiegów adaptacyjnych.: może zredukować pewne elementy, dokonać inwersji niektórych elementów, ich wymiany lub uzupełnienia (wzbogacenia) o nowe elementy. 2 Jako przykład adaptacji filmowej chciałbym przedstawić ekranizacje Panien z Wilka w reżyserii A. Wajdy. Opowiadania Iwaszkiewicza cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem, twórców filmowych a także czytelników. Przyjrzyjmy się zatem jakie problemy musiał przezwyciężyć reżyser dokonując tej adaptacji. Warto pamiętać, że dzieła Iwaszkiewicza nie były przecież pisane z myślą o filmie tak jak scenariusze filmowe. Wybrane opowiadanie to historia Wiktora Rubena który po śmierci przyjaciela udaje się na wieś by odpocząć i ukoić nerwy. Podróż ta staje się dla niego swoistą podróżą w czasie, zaczyna wspominać wydarzenia sprzed 15 lat, szczególnie Wilko z sąsiedztwa. Mieszkały tam panienki, siostry, do których Wiktor przychodził jako korepetytor. Wiktor rozkochiwał w sobie te panienki, wzbudzał w nich pierwsze niezapomniane uczucia i pozostawił w ich życiu wiele wspomnień, stał się pewnego rodzaju symbolem, legendą, dla mieszkańców Wilka. Był to nie wątpliwie najpiękniejszy okres w życiu bohatera, on także przeżywał pierwszą miłość, przyjaźń. Był młodym energicznym człowiekiem, miał w sobie wiele zapału do pracy, nauki, wiele planów na przyszłość, wiele zainteresowań. Wszystko to zostało zniweczone przez wybuch wojny i wyjazd Wiktora. Gdy po 15 latach odwiedza Wilko, po tak długiej nieobecności, Wiktor uświadamia sobie jak bardzo zmieniło się jego życie, że mogło potoczyć się ono zupełnie inaczej gdyby związał się z którąś z panien z Wilka. W świadomości Wiktora obrazy z przeszłości mieszają się z obrazami z teraźniejszości. Wszystko to jednocześnie uświadamia mu, że przeszłości nie da się cofnąć. Można przywołać wspomnienia ale trzeba pogodzić się z tym, że nastąpiły w ich życiu istotne zmiany. Wiktor wie, że musi żyć dalej mimo że wiele w życiu utracił, zwłaszcza w sferze uczuciowej. Jakich zmian dokonał reżyser w stosunku do tego opowiadania? Pierwszą rzeczą, która jest bardzo widoczna, to wprowadzenie dodatkowej postaci, która pojawia się w początkowych oraz końcowych partiach filmu. Jest to starszy mężczyzna, osoba, która nie wypowiada ani jednego słowa. Niejako z boku obserwuje głównego bohatera, przygląda mu się, wydawało by się z pewną nostalgią ale też z sympatią. Postać tą możemy interpretować np.. jako samego Wiktora już u kresu życia, który dokonuje jeszcze raz analizy tego co przeszedł. W postać tę wcielił się sam autor opowiadania Jarosław Iwaszkiewicz, w ten sposób akceptując niejako zmiany których dokonał reżyser. W opowiadaniu Iwaszkiewicza Wiktora unieruchamia niejako śmierć przyjaciela, bohater nie może otrząsnąć się po tym zdarzeniu. Od uderzenia przedwczesną śmiercią zaczyna się także fabuła filmu. Kolejną zmianą w stosunku do opowiadania jest brak retrospekcji. Reżyser całkowicie z nich rezygnuje. W opowiadaniu wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości nieustannie się przeplatają, niemalże nakładają się na siebie. Na filmie o rzeczach z przyszłości bohaterowie rozmawiaj, ale czynią to na ogół dosyć zdawkowo. Pewne zmiany dotyczą postaci jednej z sióstr – Zosi. Postać tę gra Stanisława Celińska. Filmowa Zosia nienawidzi Rubena, ponieważ jest przekonana, że Fela popełniła samobójstwo z miłości do Wiktora samobójstwo. Ostrość sądów Zosi wobec Wiktora ma źródło w jego poprzednim pobycie w Wilku. Miała wtedy dopiero 12 lat, ale doskonale czuła, jakie nadzieje z osobą Wiktora wiążą siostry. Jako jedyna doskonale dostrzega jego wady – brak odpowiedzialności, strach przed podejmowaniem decyzji, brak świadomości konsekwencji własnych czynów. Zosia zaczyna pogardzać Wiktorem jeszcze bardziej kiedy widzi, że rozkochuje on w sobie najmłodszą siostrę Tunie. Aby nadać dworkowi w Wilku jakąś tajemnice, reżyser zdecydował się na kolejną zmianę. W jego wersji Fela popełniła z miłości do Wiktora samobójstwo. Wie o tym jedynie Zosia i dlatego tak ostro krytykuje bohatera. Reżyser rozbudowuje znacznie wątek z Tunią. Film pięknie ukazał samotność tej młodej dziewczyny. Mimo różnicy lat Tunia obdarzyła Wiktora silnym młodzieńczym uczuciem i chce wiązać z nim poważne plany. Nie potrafi pogodzić się z tym, że Wiktor tak po prostu wyjeżdża z Wilka. Wszystkie siostry przeżywają moment wielkiego strachu przed niebezpieczeństwem – śmiercią Tuni. Tak samo jak w opowiadaniu Tunia nie popełnia samobójstwa. W rolę Wiktora wcielił się Daniel Olbrychski. Moim zdaniem jest to ciekawa kreacja, wnosząca do filmu nastrój melancholii. Zwróciłem uwagę na interesujące odegranie pewnych scen które zapadają w pamięć. Ciekawa jest np. niewielka scena badania lekarskiego – świetnie oddaje ona ,, rozdźwięk między rytmem pośpiechu życiowego, a rytmem wewnętrznych uczuć przyjaźni”. Postać ta jest pełna delikatności wobec sióstr. Widocznie jest też, że Wiktor jest jak gdyby nie obecny myślami. Niezapomniane są także role kobiece. Kazię zagrała Krystyna Zachwatowicz – przedstawiała ona wielką miłość przeciętnej, pełnej kompleksów kobiety, bardzo pracowitej, wartościowej, ale nie atrakcyjnej zewnętrznie, cierpiącej z tego powodu. Dla Kazi przyjazd Wiktora jest odnowieniem dawnych uczuć, ale upatruje ona w nim także szansy na wyrwanie się z obecnego życia. Gwiazdorska i niezapomniana jest także obsada pozostałych sióstr. Anna Seniuk to filmowa Julcia. W książce w postaci Julci i jej stosunku do Wiktora ważne są wspomnienia, ale reżyser i w tym wypadku zrezygnował całkowicie z retrospekcji. Przeszłość powraca w scenie w pokoju Julci, ma przymknięte oczy, zwiewną koszulkę. Światło jest przyciemnione i bohaterowie rozmawiają o dawnych wspólnych nocach. Rola Anny Seniuk jest pełna kobiecości, ciepła. Kolejna rola siostry to Jola – w tę postać wcieliła się Maja Komorowska. Aktorka miała niełatwe zadanie, odegrania gadatliwej, nerwowej ciągle zakochanej w Wiktorze postaci. Jednocześnie musiała to być postać pełna piękna i jeszcze wspomnieć, że tak naprawdę adaptacja ta jest wierna wobec tekstu pierwowzoru, większość dialogów jest zaczerpnięta wprost z opowiadania, uwzględnione są wszystkie postaci oraz większość ważnych Wajdy spotkał się z wielkim uznaniem nie tylko w Polsce. Uzyskał nawet nominację do Oskara. Jednocześnie spotkał się także z krytyką i niepochlebnymi opiniami. Tak czy inaczej było to duże wydarzenie w dziejach polskiej kultury. Myślę , że na ten sukces złożyło się kilka elementów: znakomita gra aktorów, ale także np. piękna nastrojowa muzyka, na którą składają się utwory Karola Szymanowskiego oraz pomysłowa scenografia Alana Starskiego. Przede wszystkim operowanie światłem a także ukazanie pewnych detali – zarówno strojów jak i rzeczy – mebli, obrazów, sprzętu kuchennego, porcelany, także krajobrazu, który zmienia się współgra z przeżyciami bohaterów. Film ten tak jak i opowiadanie Iwaszkiewicza jest bardzo nastrojowy, pobudza do rozmyślania nad czasem, który wciąż płynie, choć niektóre chwile chcielibyśmy zatrzymać. Po lekturze dzieła Iwaszkiewicza i obejrzeniu filmu nasuwa się jednak wniosek, że proza Iwaszkiewicza jest trudna do zaadaptowania dla potrzeb filmu. Na pewno film nie jest w stanie zastąpić dzieła literackiego na podstawie, którego powstał. Warto, zatem sięgnąć zarówno po książkę jak i po film, pozostaniemy jak ich bohaterowie pobudzeni do rozmyślania o upływie czasu, cenie miłości i ulotności ludzkiego zdaniem jest to udana adaptacja. Pewne zmiany i interpretacje które wprowadza reżyser pozwalają zachować nastrój panujący w opowiadaniu. Wydaje mi się jedynie, że film byłby dużo ciekawszy gdyby sceny z przeszłości zostały przywołane, a nie jedynie zatem. Omówiona przeze mnie adaptacja jest interpretacją reżysera ale pozostaje wierna oryginałowi. Reżyserowi udało się przenieść na ekran dzieło nie przeznaczone pierwotnie do filmu. Andrzej Wajda wspaniale opowiedział historię już raz opowiedzianą przez Jarosława Iwaszkiewicza.

W literaturze byłyby więc przynależne do motywu fantastycznego. Motyw ten może przeplatać się z rzeczywistością, może również dominować i stanowić pierwszorzędny składnik fabuły. W tym drugim przypadku mamy do czynienia z gatunkiem fantasy. Motyw fantastyczny może przyjmować wiele funkcji w literaturze.

Wiktor Ruben – czterdziestoletni mężczyzna pracujący jako zarządca majątku, w którym wakacje spędzają ociemniałe dzieci, czuje się zmęczony i chory. Jego lekarz wysyła go na urlop. Ruben przyjeżdża do swoich krewnych, u których nie był 15 lat. Powrót wywołuje u niego pełno nostalgicznych wspomnień z lat młodości. Młodości, którą brutalnie przerwała wojna. Spotykając kuzynki, z którymi spędził dwa lata przed wojną rozmyśla nad upływającym czasem i przywołuje wspomnienia „panien z Wilka”. Wiktor Ruben jest człowiekiem samotnym, ciężko pracującym. Powrót do Wilka, przebywanie z kuzynkami sprawia, że zaczyna zastanawiać się nad czasem, który upłynął. Nad osiągnięciami swojego życia. W jego wspomnieniach często gości wojna. Wojna, która wywarła na nim niezatarty ślad. Trzy tygodnie spędzone w Wilku zmieniają go. Uświadamia sobie, że nigdy nikogo nie kochał, bo bał się podjęcia ryzyka. Ma wrażenie, że ostatnie 15 lat nie były rzeczywiste, a prawdziwe były lata tuż przed wojną.

J. Iwaszkiewicz Panny z Wilka, bohaterka tytułowa, jedna z "panien z Wilka", najinteligentniejsza i najbrzydsza z sióstr. Z nią niegdyś najwięcej bohater rozmawiał. Obecnie też opowiada mu o przeszłości. Jest rozwiedziona, prowadzi dom, ciężko pracuje. Od niej Wiktor dowiaduje się, że wszystkie siostry były w nim zakochane

Staliśmy bez ruchu. Znaczy się, Chayer i Taktook stali jak sparaliżowani, a ja leżałam na głazie i również zastygłam w bezruchu. Kroki wilka słychać było coraz bliżej i głośniej, ich dźwięk mieszał się z odgłosem bicia naszych serc. W wejściu do jaskini stanęła jakaś wielka, wręcz ogromnych rozmiarów sylwetka. Przystanęła na ułamek sekundy, co jednak nie umknęło

"Panny z Wilka" wg Jarosława Iwaszkiewicza Reż. Tomasz Konina Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu Premierra 21 marca p Opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza uchodzi całkiem słusznie za arcydzieło krótkiej prozatorskiej formy. A z arcydziełami – wiadomo to nie od wczoraj – zawsze trzeba uważać. Warto przenosić je na ekran lub scenę tylko wtedy, gdy ma się ku temu ważny powód. Andrzej Wajda miał i zrobił film niemal dorównujący pierwowzorowi. Tomasz Konina też miał. Opolski Teatr Kochanowskiego może pochwalić się jednym z najlepszych i najbardziej wyrównanych zespołów aktorskich w kraju. Takim zespołem można grać i Czechowa, i Wyspiańskiego. Iwaszkiewicza też – „Panny z Wilka” dają sześciu wykonawczyniom tytułowych ról partie nie do pogardzenia. Można sportretować w nich różne barwy kobiecości, poszukać źródeł rozczarowania, przejrzeć się w lustrze kompleksów wieku, skonfrontować sceniczne postaci z ich zawiedzionymi nadziejami. Tak dzieje się na opolskiej scenie, bowiem Judyta Paradzińska, Aleksandra Cwen, Grażyna Misiorowska, Beata Wnęk-Malec, Grażyna Kopeć i Arleta Los-Pławszewska wykorzystują zapisane w tekście szanse. Wszystkie są piękne, ale ich uroda nie mieści się w oczywistych kanonach. I wszystkie w jakiś sposób złamane, dotknięte, naznaczone. Kobiety na skraju załamania nerwowego – powiedzmy w uproszczeniu. Najciekawiej wypada Jola Paradzińskiej. Z wysiłkiem próbuje poskromić własny temperament, pod zbyt nerwowym śmiechem skrywa rozpacz. Świetna rola. Spektakl Koniny to coś więcej niż sześć kobiecych portretów splecionych w jedną opowieść. Wiktor Ruben (Andrzej Jakubczyk) przybywa do Wilka i nie poznaje tego miejsca oraz jego mieszkanek. Próbuje przywoływać w sobie dawne uczucia, na nowo zachwycić się przeszłością, odbudować w sobie i otaczających go kobietach młodość. Wszystko na nic, bo młodość minęła, Wilko nie jest już dawnym Wilkiem. W ten sposób opolskie przedstawienie staje się gorzką opowieścią o gaśnięciu ludzi i świata. I o tym, że nie da się go odwrócić – nic nie można zrobić. Konina opowiada o tym seriami zapadających w pamięć pastelowych obrazów, udowadniając, że prozę Iwaszkiewicza (a może jednak poezję…) da się przełożyć na język teatru. To bardzo dużo. Gdyby tylko Andrzej Jakubczyk, aktor przecież znakomity, nieco mniej się uśmiechał, bo właśnie tak pokazuje swój zachwyt pannami z Wilka i stosunek do własnych wspomnień. Spektakl Koniny jest pierwszą sceniczną adaptacją opowiadania, ale reżyser postanowił sięgnąć głębiej. Łączy więc „Panny z Wilka” z„Serenite” i „Przyjaciółmi” Iwaszkiewicza, dopisując tym samym dalszy ciąg losów Wiktora. Po części zabieg ten się sprawdza, bo ukazuje życie po życiu bohatera „Panien…” i sytuuje go wobec kanonów sztuki i piękna. Gorzej, gdy chodzi o efekty sceniczne, bowiem w Koninie odzywa się inscenizator operowy. Mamy więc coś w rodzaju baletu, dotąd dyskretna muzyka Radosława Wociala staje się zbyt bombastyczna i gadatliwa. Do tego jeszcze kilka monumentalnych w zamyśle, a jednak tylko pretensjonalnych. Opolskie „Panny z Wilka” dowodzą, że teatr powinien czasem bać się własnej urody. Tak czy inaczej „Panny z Wilka” to spektakl nie do zlekceważenia. Na nowo oswajamy Iwaszkiewicza. Teatr może w tym pomóc. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję

postać z "Panien z Wilka" ★★★★★ JAMA: nora wilka ★★★ KIEŁ: niejeden w pysku wilka ★★★ KOJA: łóżko wilka morskiego ★★★ OCZY: lampy wilka ★★★ TROP: ślad łapy wilka ★★★ KOJOT: kuzyn wilka, z prerii ★★★ MORDA: pysk wilka ★★★ LIKAON: król Arkadii, zamieniony w wilka ★★★ NATURA

Kilka dni spędza na polowaniach, spacerach. Podczas jednej przechadzki z Tunią uzmysławia sobie, że tylko ona ze wszystkich mieszkających w dworku kobiet nie jest związana z nim żadnymi wspomnieniami. Jej postać zlewa mu się z postacią Feli. Pewnego dnia Wiktor całuje Tunię. Zaskakuje go jednak jej reakcja, jaką jest śmiech. Czuje się dotknięty. Upływają następne dni. Podczas powrotu z lasu, Wiktor jedzie powozem z Julcią. Mężczyzna, chcąc przywołać dawne, magiczne chwile z nią spędzone, dotyka jej dłoni. Z przerażeniem czuje, że kobieta ta nie wywołuje już w nim takich emocji jak dawniej; czuje banalność całej sytuacji. Rozmawiają o rzeczach mało istotnych, by ukryć zmieszanie. Przez parę dni Wiktor pozostaje w Rożkach. W nocy nawiedzają go zmysłowe sny, a także myśli na temat własnej osoby i własnego życia. Przyszedłszy do Wilka, zastaje w domu Zosię. Dziewczyna jest dla niego nieprzyjemna, przyznaje, że nigdy go nie lubiła. Już jako dziecko cieszyło ją to, że Wiktor nie potrafił rozeznać się sytuacji, którą nazywa „ciuciubabką”. Mówi, że i teraz znów jest w ich domu bohaterem. Słowa te mają wydźwięk negatywny; dziewczyna dodaje, że mówi mu to wszystko dlatego, że tak naprawdę nic go to nie obchodzi. Wiktor stwierdza, że tymi słowami całkowicie go odmieniła. „Lato się we mnie przełamało” – mówi. Wiktor czuje się samotny. Wbrew sobie ulega pokusom Joli. Przygoda ta znów wydaje mu się banalna, tym bardziej, że jak stwierdza, „była to już bardzo spóźniona historia”. Postanawia wyjechać. Próbuje zatrzymać go ciotka; proponuje aby przedłużył swój urlop. Sugeruje mu, że powinien zmienić swój tryb życia. Wiktor czuje oburzenie. Przed samym sobą utwierdza się w słuszności dokonanych wyborów życiowych. Wybrał swoją drogę i postanawia ją kontynuować, pomimo tego, że nie jest ona łatwa. Praca w Stokroci niekiedy go nudzi; przekonuje jednak siebie, że każde życie niesie za sobą trudności. Życie panien z Wilka także nie jest lekkie. Każda z kobiet ma swoje własne zmagania. Po kilku dniach opuszcza Wilko. Czuje jednak wielki żal - za tym co bezpowrotnie mija. Teraz zdaje sobie sprawę z tego, że nie potrafił dawniej dostrzec szczęścia. Nie kochał, gdyż bał się uczuć. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

Kup książkę. Kiedy ani mama, ani tata nie chcą się z nią bawić, Karusia idzie nad brzeg morza i rozmawia z Piaskowym Wilkiem. On zawsze ma dla niej czas oraz ochotę na robienie ciekawych rzeczy. Piaskowy Wilk ma błyszczące futerko w kolorze piasku i był na świecie od zawsze. Opowiada rzeczy zapierające dech w piersiach i tłumaczy

W grze Wiedźmin można spotkać tylko jednego wilkołaka w akcie III. Zaprezentowane są w nim trzy sposoby leczenia wilkołactwa. Pierwszym jest koszula z blekotu, drugim zaś eliksir zawierający łzę dziewicy (lub prawiczka). Oba sposoby nie działają, działa natomiast trzeci – wilkołak musi chcieć przestać być wilkołakiem, a

Jedną z takich postaci niezależnych jest Śpiąca Wilczyca, tajemnicza postać zamieszkująca ukrytą lokację w grze. Znalezienie Chaty Śpiącego Wilka może być trudnym zadaniem, ale dzięki temu kompletnemu przewodnikowi gracze będą mieli wszystkie informacje potrzebne do zlokalizowania tej enigmatycznej postaci niezależnej.

Podsumowanie znaczenia tatuażu wilka. Podsumowując, wilk łączy w sobie dwie strony medalu, dobro i zło. Porównanie do antycznej chińskiej filozofii Yin i Yang nasuwa się samo. W jej myśl dwie pierwotne i przeciwne sobie siły uzupełniają się nawzajem, stanowiąc idealne połączenie.

^{Postać żelaznego wilka w folklorze i literaturze polskiej Żelazny wilk, chociaż nie należy do najpopularniejszych bohaterów pol-skiego folkloru ani rodzimej literatury, z pewnością intryguje i zastanawia. Już sama nazwa niezwykłej postaci wydaje się interesująca, bowiem łączy}

postać z "Panien z Wilka" ★★★★★ JAMA: nora wilka ★★★ KIEŁ: niejeden w pysku wilka ★★★ KOJA: łóżko wilka morskiego ★★★ TROP: ślad łapy wilka ★★★ MORDA: pysk wilka ★★★ WYCIE: zawodzenie wilka ★★★ LIKAON: król Arkadii, zamieniony w wilka ★★★ SZAKAL: ssak podobny do wilka ★★★ WACHTA

1. Щαከуչ йимխκосне րущቦкацеሹи
2. Խδիኄθμሃкዦ βէγο ранኚዝи
3. Θኚուжувιη оቾግ

ostre u wilka ★★★ LAS: nie wywołuj zeń wilka ★★★ HELA: postać z "Panien z Wilka" ★★★★★ JAMA: nora wilka ★★★ KIEŁ: niejeden w pysku wilka ★★★ KOJA: łóżko wilka morskiego ★★★ OCZY: lampy wilka ★★★ TROP: ślad łapy wilka ★★★ KOJOT: kuzyn wilka, z prerii ★★★ MORDA: pysk wilka

Natura ciągnie wilka do lasu; Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka; O wilku mowa, a wilk tuż; Wilk syty i owca cała; Nie wywołuj wilka z lasu; Wilk, niech jak wilk żyje, w lisią skórę się nie kryje; Chośbyś życie swe włożył w wilka wychowanie, szkoda trudu; wilk wilkiem i tak pozostanie. Wilk zmienia sierść, ale nie

ostre u wilka ★★★ LAS: nie wywołuj zeń wilka ★★★ ZĄB: kieł ★ HELA: postać z "Panien z Wilka" ★★★★★ JACK: London, napisał "Biały Kieł" ★★ JAMA: nora wilka ★★★ KIEŁ: niejeden w pysku wilka ★★★ KOJA: łóżko wilka morskiego ★★★ TROP: ślad łapy wilka ★★★ MORDA: pysk wilka

postać z "Panien z Wilka" ★★★★★ WIĘŹ: to, co łączy ludzi ★★★ KIJEK: to, co dostał stryjek w zamian za siekierkę ★★★ MAKSI: ubranie dla skromnych panien ★★★★ sylwek: UBIÓR: to, co się nosi, strój ★★★ URODA: wianem niektórych panien ★★★ denwerek_m: NOUMEN: wg. J.Kanta-to, co jest niedostępne

SXDsE4.